Toen ik een jaar of zeven was, wandelde ik vaak via de Prins Bernardlaan naar de Schipholweg. Het lange grindpad, dat eindigde bij het Fluor-gebouw – toen het hoogste gebouw in de omgeving – vond ik altijd bijzonder. Onderweg keek ik mijn ogen uit. De auto’s op straat, de flats met balkons waar altijd wasgoed te drogen hing, het was een levendig tafereel.
Nu, zestig jaar later, is die plek bijna onherkenbaar veranderd. Waar vroeger dat grindpad lag, is er een moderne wijk ontstaan. Het hart van de buurt is nu een Albert Heijn, omringd door mooie nieuwe huisjes en hoge appartementencomplexen. Alles ziet er strak en verzorgd uit
En toch, de tijden blijven veranderen. Er staat alweer een groot project op stapel: een openbaarvervoerknooppunt. Ik moet eerlijk toegeven, ik vind het spannend. Hoe zal dat straks zijn? Het wordt vast een stuk drukker.
Hopelijk wordt er goed nagedacht over ruimte voor fietsers en voetgangers. En alsjeblieft, laten we voorkomen dat parkeerplekken volstromen met auto’s van OV-reizigers die hun voertuig hier de hele dag laten staan. Ook de sluiproutes door de wijk verdienen aandacht – die zijn immers niet bedoeld als racebanen.
Maar wie weet. Misschien kan de jeugd van straks hier net zulke mooie herinneringen maken als ik vroeger. Wandelend door hun eigen buurt, vol nieuwe indrukken en kansen om het leven te ontdekken. Dat is wat ik hoop.
Ron Stoevelaar
